"En daarom, weldra lok Ik haar weer naar Mij toe, zorg Ik dat zij naar de woestijn gaat en spreek Ik tot haar hart."
Hosea 2,16
Inspiratie column
Moeder Anima Christi, Missionaris in Rusland
Dertig dagen geestelijke oefeningen zijn een serieuze gymnastiek voor de ziel. De heilige Ignatius van Loyola schreef deze retraitevorm “om zichzelf te overwinnen en zijn leven te ordenen zonder zich te laten bepalen door een ongeordende neiging” (Geestelijke Oefeningen 21. Het is een hele opgave om dit voor elkaar te krijgen, maar ondanks alle momenten van innerlijke strijd, kun je na een paar weken toch al merken hoe God zijn werk in je doet. Hij geeft licht om het oude te repareren of te weren en laat een frisse bries door wat vastgeroeste patronen waaien opdat je een nieuwe weg in kunt slaan.
Hiertoe heb ik me teruggetrokken in de priorij Regina Pacis in Valkenburg, waar de lokale gemeenschap van benedictinessen en mijn eigen medezusters een geschikte atmosfeer creëert voor de geestelijke arbeid. De gebedsuren doorweven de dagen in deze priorij van ’s morgens tot ’s avonds en het zingen van de psalmen is harmonieus en vredevol. De stilte helpt om de betekenis van de psalmteksten steeds dieper op met te laten inwerken.
Vervolgens geeft Ignatius iedere dag nieuwe thema’s ter overweging. Sommige geven troost, andere zorgen juist weer voor strijd. Mediteren op Christus’ leven, van zijn menswording tot en met zijn kruisdood en verrijzenis, geeft veel stof tot nadenken. Zijn leven en lijden raken me op een diepere manier weer aan. Wat heb ik eigenlijk voor Jezus gedaan? Wat zou ik nog voor Hem kunnen doen?
Deze vragen zijn niet zomaar te beantwoorden, maar roepen op tot serieuze besluiten. Uiteindelijk gaat de ware vraag om de liefde. Aan het einde van ons leven zal God ons daarop immers beoordelen. Daarom rond Ignatius zijn oefeningen ook af met een beschouwing om meer liefde te krijgen. Daarbij maakt hij twee dingen vooraf helder: de liefde moet zich meer uiten in daden dan in woorden; en de liefde bestaat in wederzijds meedelen. De minnaar geeft en deelt mee aan de beminde en omgekeerd. Tijdens de vele dagen van stilte en gebed besef je maar al te goed dat je eerst en vooral zelf Gods liefde hard nodig hebt, voordat je deze verder kunt geven, zelfs tot aan het uiterste puntje van Rusland toe. Je ziet als het ware je leven aan je ogen voorbij trekken en ziet hoe vaak je tekort schiet in de liefde. Gelukkig is de barmhartigheid een terugkerend thema in de meditaties. En God zij dank voor de priesters, die geduldig en zachtmoedig bereid zijn het sacrament van boete en verzoening te geven.
Na vele intense jaren in de missie is het goed om weer eens bij Jezus thuis te komen en te ‘herbronnen’, om Hem daar te ontmoeten waar Hij me hebben wil. Mocht het u ooit lukken om zo voor kortere of langere tijd op ‘(werk)vakantie’ met God te gaan, u eens met Hem terug te trekken in een stille priorij of abdij waaraan ons land gelukkig nog rijk is, dan moet u het niet nalaten. U zult dan ook mogen ervaren wat de profeet Hosea al schreef (2,16): “En daarom, weldra lok Ik haar weer naar Mij toe, zorg Ik dat zij naar de woestijn gaat en spreek Ik tot haar hart.”
